တစ္ေခတ္တုန္းက၊
ရင္ဖံုးအက်ၤ ီ ပင္ဖ်င္နီႏွင့္
ထဘီခ်ိတ္ဆင္၊ ယဥ္လည္းယဥ္စြ
ဆံပင္ရွည္ထံုး၊ မင္ပိတုန္းသို႔
မွဳန္းခ်ယ္သစ္ဆင္း၊ လွယမင္းဟု
ေကာင္းျခင္းခါတန္၊ မွတ္ေက်ာက္မွန္ခဲ့။
ယခုေခတ္ကား၊ ဆိုးေဆးမ်ားျဖင့္
ျဖဴ က်ား ၀ါ ညိဳ ၊ ဆံပင္တိုႏွင့္
နဂိုအလွ၊ ကြယ္ေပ်ာက္ရေသး
ေမးေငါ့ရႈဳတ္ခ်၊ ကဲ့ရဲ႕ ၾက၏။
မလံု႕တလံု႕၊ ၀တ္စားပံုလည္း
ၾကံဳ၍ ျမင္ခိုက္၊ သဲဖိုလႈိက္ဖြယ္
စရိုက္ေလာ္မာ၊ ေခတ္အခါဟု
အျပစ္သာ တင္ေနသင့္သေလာ။
ျမန္မာ့သမီး၊ ရႈဳမျငီးတို႔
ကိုယ့္စည္းကိုယ့္တာ၊ ကိုယ့္သိကၡာျဖင့္
ျမန္မာပီသ၊ ယဥ္ေက်းမွလွ်င္
ေမႊးျမဂုဏ္ေပါင္း၊ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းလိမ့္
ႏွစ္ေထာင္းျဖဴ စင္၊ လူ႕ဂုဏ္အင္တည့္
ဆင္ယင္၀တ္စား၊ မလဲြမွားသင့္။
အသြားအလာ၊ မူရာေနထိုင္
ကိုယ္ပိုင္ဓေလ့၊ ကိုယ္တိုင္ေမြ႕လ်က္
မေမ့စဥ္လာ၊ ေစာင့္ထိန္းကာျဖင့္
ျမန္မာဆန္ဆန္၊ ပန္းေကာင္းပန္လို႔
စံျပဳဂုဏ္ယူ၊ ဖိုးထိုက္သူဟု
က်င့္မူေဆာင္တတ္ သမီးျမတ္။ ။
( ေရႊျမိဳင္ )
No comments:
Post a Comment