“စည္းကမ္းသည္ လူ၏တန္ဖုိး ” ဆုိသည့္ အသိအျမင္ခံစားခ်က္ကုိ လူသားတုိ႔ ေက်ာက္ေခတ္ကုိေက်ာ္လြန္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈကို ေစာင့္သိလာသည့္အခ်ိန္မွစတင္၍ လက္ခံယုံၾကည္လာၾကသည္။
စည္းကမ္းကုိခ်ဳပ္ခ်ယ္သည္။ ထိန္းကြပ္သည္ဟူ၍ယူဆလာရမွတစ္ဆင့္ျမႇင့္ ဗိုလ္က်စုိးမုိးသည္၊ အႏုိင္က်င့္သည္ အထိ ထင္ျမင္လာၾကသည္။
စည္းကမ္းဆုိသည္မွာ လူသားအားလုံးထိန္းသိမ္းၾကရမည့္ ေမြးရာပါတာဝန္၊ အနိမ့္ဆုံးတမ္း႐ြက္ရမည့္ တာဝန္တစ္ခု အေနအျဖင့္သာ သိသင့္ပါသည္။ လူ၏တန္ဖိုးပုိင္းျဖတ္မႈ “ စံ” တြင္ စည္းကမ္းလုိက္နာမႈအတိမ္အနက္ျဖင့္သာ စံထုိးသင့္၊ ေပတုိင္းသင့္ပါသည္။
“အိမ္မွာေနစဥ္ အိမ္စည္းကမ္
း၊ ေက်ာင္းမွေနစဥ္ ေက်ာင္းစည္းကမ္း၊ လမ္းေပၚေရာက္လွ်င္ လမ္းစည္းကမ္း၊ ႐ုံးဌာန ေရာက္လွ်င္ ႐ုံးတြင္းစည္းကမ္း” ေနရာတုိင္းမွာထားရွိေနေသာ စည္းကမး္မ်ားကုိ လုိက္နာက်င့္ႀကံၾကပါက အႏၱရယ္ ကင္းပမည္။ မထီမမဲ့ျပဳျခင္း၊ ခ်ိဳးေဖာက္ျခင္းျပဳလာက ျပဳမႈသူ၏အတုိင္းအတာအလုိက္ တုံ႔ျပန္ေပးဆပ္ၾကရေပမည္။
း၊ ေက်ာင္းမွေနစဥ္ ေက်ာင္းစည္းကမ္း၊ လမ္းေပၚေရာက္လွ်င္ လမ္းစည္းကမ္း၊ ႐ုံးဌာန ေရာက္လွ်င္ ႐ုံးတြင္းစည္းကမ္း” ေနရာတုိင္းမွာထားရွိေနေသာ စည္းကမး္မ်ားကုိ လုိက္နာက်င့္ႀကံၾကပါက အႏၱရယ္ ကင္းပမည္။ မထီမမဲ့ျပဳျခင္း၊ ခ်ိဳးေဖာက္ျခင္းျပဳလာက ျပဳမႈသူ၏အတုိင္းအတာအလုိက္ တုံ႔ျပန္ေပးဆပ္ၾကရေပမည္။
စည္းကမ္းလုိက္နာမႈကုိ တဒဂၤ၊ တစ္ခဏ၊ တစ္ရက္၊ တစ္လ၊ တစ္ႏွစ္တာအခ်ိန္တုိအတြင္း လုိက္နာေဆာင္႐ြက္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ ထာဝရေသတစ္ပန္သက္ဆုံး လုိက္နာက်င့္ႀကံအပ္ေသာ စည္းကမ္းျဖစ္သည္။
သမုိင္းဦးဘုံေျမေခတ္မွသည္ ယေန႔တုိင္ယဥ္ေက်းမႈအသုိင္းအဝုိင္း၌ လူသားတုိ္င္းကလုိက္နာက်င့္ႀကံခဲ့ေသာ “စည္းကမ္း” သည္သာျဖစ္သည္။ ကမၻာဝယ္ စင္ကာပူသည္ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းမႈ၌စံအျဖစ္ကမၻာ့ထိပ္တန္းႏုိင္ငံျဖစ္ခဲ့သည္။ လူ႔တန္ဖုိးကုိ စည္းကမ္းလုိက္နာမႈစံအျဖင့္ ထိန္းေက်ာင္းေပးႏုိင္ခဲ့သည္။
စည္းကမ္းသည္ လူသားတုိ႔လုိက္နာရန္သတ္မွတ္ထားအခ်က္ျဖစ္သည္။ လူတစ္ဦးခ်င္း၏ ႀကီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳး တုိးတက္ေရး၊ လူ၏တန္ဖုိးကုိ အဆုံးအျဖတ္ေပးသည္။
“စည္း” ဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ စည္းစည္းလုံးလုံး၊ ညီညီညြတ္ညြတ္၊ သင့္တင့္မွ်တေအာင္ကာရံေဘာင္ခတ္ထား ျခင္းဟု အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိထားသည္။ “ကမ္း” ဟူေသာေဝါဟာရသည္ ကမ္းစပ္၊ ကမ္း႐ုိးတန္း၊ ေဘာင္ဟူ၍ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆို ထားသည္။
“စည္း” သည္နယ္ေျမကုိ သတ္မွတ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ ႐ြာတြင္စည္းထားရွိသည္။ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ စည္းတားထားသည္။
“ကမ္း”သည္ေခ်ာင္း၊ ေျမာင္းတုိ႔၏ နယ္ေျမကုိသတ္မွတ္သည္။ ကမ္းမရွိေသာ ေခ်ာင္း၊ ေျမာင္း၊ ျမစ္တုိ႔မွေရသည္ နိမ့္ရာသုိ႔ ဥဒဟုိစီးဆင္းႏုိင္စြမ္းသည္။
႐ြာနယ္နိမိတ္သည္ “ စည္း” ၊ ေခ်ာင္းေျမာင္းျမစ္တုိ႔၏နယ္ေျမသတ္မွတ္ခ်က္သည္ “ကမ္း” ျဖစ္သည္။ လူသားတုိ႔၏ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္တြင္ တုိ္င္းထြာသတ္မွတ္ခ်က္သည္ “ စည္းကမ္း” ပင္ျဖစ္သည္။
“ စည္းကမ္းသည္ လြတ္လပ္မႈႏွင့္မွ်တမႈတုိ႔ေပါင္းစပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္”ဟူ၍ စာဆုိဆရာတက္တုိးက အနက္ဖြင့္ဆုိ ခဲ့သည္။ လြတ္လပ္မႈ၌ နယ္နိမိတ္ရွိသည္။ သတ္မွတ္နယ္နိမိတ္ကုိ က်ဴးေက်ာ္လွ်င္ ဒဏ္ခတ္ျခင္းခံရမည္။
ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းနယ္နိမိတ္ကုိ ေက်ာ္လြန္၍ စည္းေက်ာ္သြားပါက အပ်က္သေဘာသုိ႔ဦးတည္သြားသည္။ တန္ေဆး လြန္ေဘးဟူ၍ ဆုိ႐ုိးစကားထားရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ သူတစ္ပါး၏ လြတ္လပ္မႈကုိထိပါးလာပါက၊ လြန္က်ဴးလာပါက ရမ္းကား ဆုိးသြမ္းျခင္းအသြင္ေဆာင္သြားသည္။ လူ႔ဘဝ၊ လူ႔ခႏၶာကုိယ္ဝယ္ စည္းကမ္းမရွိခဲ့လွ်င္ လြတ္လပ္မႈ၊ လြတ္လပ္ခြင့္မရွိ၊ မွ်တမႈ ကင္းလွ်င္ လူျဖစ္႐ႈံးရေပမည္။
စည္းကမ္းက လူ႔ဘဝ၊ လူသားအားလုံးကို တုိးတက္မႈ၏ “ေသာ့ခ်က္” ျဖစ္သည္။ သက္ရွိသတၱဝါမ်ားတြင္ လူႏွင့္တိရစၧာန္တုိ႔ဘဝအေနအထားႏွစ္ခုပုိ္င္းျခားထားေသာစည္းတံတား၊ တံတုိင္း၊ပုိင္းျခားမႈနယ္နိမိတ္ပင္ျဖစ္သည္။
လူ႔ေဘာင္အလႊာအသီးသီးတြင္ ေဘာင္ခ်င္းတူေသာ္လည္း ျမင္းမိုရ္ေတာင္ ႏွင့္ျခေတာင္ပုိ႔သည္ကြာျခားသည္။ ေရခ်င္းတူေသာ္လည္း သမုဒၵရာႏွင့္လက္ယက္တြင္းသည္ ကြာျခားသည္။ အလင္းေရာင္ခ်င္းတူေသာ္လည္း လမင္းႏွင့္ ပုိးစုန္းၾကဴးသည္ ကြာျခားသည္။ လူခ်င္းတူေသာ္လည္း စည္းကမ္းလုိက္နာသူႏွင့္စည္းကမ္းမဲ့သူကြာျခားသည္။
စည္းကမ္းသည္ “ အိမ္” ပမာ ေႏြးေထြးရမည္။ စည္းကမ္းသည္ ေထာင္ပမာက်ဥ္းက်ပ္၍မျဖစ္ပါ။ စည္းကမ္းက “ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ” နွင့္“ထိန္းသိမ္မႈ” နွစ္ခုကို တုိင္းဆေပသည္။ “မေလ်ာ့မတင္း ေစာင္းႀကိဳးညႇင္း” ဟု ခုိင္းႏႈိင္းစကားက စည္းကမ္း၏အေနအထား၊ အတင္းအေလ်ာ့ကိုျပဆုိေသာ ျပယုဂ္ျဖစ္သည္။
စည္းကမ္းႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ျမန္မာစာဆုိ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖက “ျမန္မာေတြစည္းကမ္းေဖာက္လုိ႔ ထီးနန္းေပ်ာက္ျဖစ္ ၿပီ၊ မွီျငမ္းေထာင္အသစ္မီွသည္၊ ညစ္ပလီလူမ်ိဳး၊ မိပစ္လုိ႔ဖေရွာင္ေသြသည္၊ ခြေကာင္ေတြေခြးျဖစ္ေပါ့ဗ်ိဳ႕” ဟူ၍ နာၾကည္းစြာ ေရးစပ္ခဲ့သည္။ နယ္ခ်ဲ႕ၿဗိတိသွ်သံဖေနာင့္ေအာက္ႏွင့္ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တုိ႔၏ ဓားေအာက္က်ေရာက္စဥ္က ျမန္မာတုိ႔ကုိ အမ်ိဳးဂုဏ္၊ ဇာတိမာန္ႏုိးထေအာင္ ေလသက္ေပးခဲ့ေသာ ေတးထပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ စည္းကမ္း၏တန္ဖုိးကို မီးေမာင္းထုိးျပ ထားေသာ စာတစ္ပုဒ္အေနျဖင့္ ျမန္မာစာေပေလာကဝယ္ ေနရာယူႏုိင္ခဲ့သည္။ စည္းကမ္းသည္ လူတို႔၏အသက္၊ လူမ်ိဳးတုိ႔၏တန္ဖုိး၊ တုိင္းျပည္၏ ဂုဏ္သိကၡာအျဖစ္ျဖင့္ သိေစ၊ ျမင္ေစသည္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပို္င္း ေတသံရွင္အဆုိေက်ာ္ေမလွၿမိဳင္က -
“စည္းကမ္းဆုိတဲ့သည္စကား ၾကားရသူတုိင္းမွာ၊ အေတြးဂယက္မွာ၊ အေလးအနက္သာ၊ ထားသင္ၾကတာ၊ စာလုံးေလးေတြ အကၡရာတစ္လုံးတည္းသာအေျဖရွာ၊ ေတြးၾကည့္ပါမွသာ တန္ဖုိးအနဂၣထုိက္တန္ပါေပတာ” ဟူေသာ နားဝင္ပီယံေျမာက္ၿပီး မွတ္သားဖြယ္စာသားလွလွကေလးမ်ားက အနာဂတ္ေခတ္ကာလဝယ္ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကို မီးေမာင္းထုိးလက္တြဲေခၚေနမည္သာျဖစ္သည္။
“ အကြပ္မရွိေသာၾကမ္း ပရမ္းပတာ” မျဖစ္ရေလေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းပဲ့ျပင္ေပးရမွာက မိဘအုပ္ထိန္းသူႏွင့္ဆရာ မ်ား၏ အဓိကတာဝန္ျဖစ္သည္။
ျမန္မာစာေပတြင္ ျမန္မာအဘိဓာန္က်မ္း၌ ”စည္းကမ္းကို လုိက္နာေစာင့္ထိန္းရမည့္က်င့္ဝတ္” စည္းဟူသည္ ပုိင္းျခား သတ္မွတ္ထားေသာ ၿခံဝင္း၊ အကာအရံ၊ ကမ္းဟူသည္ ပင္လယ္၊ ျမစ္၊ ေခ်ာင္း၊ ေတာင္တုိ႔၏နံပါးအရပ္” ဟူ၍ ဖြင့္ဆုိထားေပ သည္။
ျမန္ဂုဏ္ေဆာင္
No comments:
Post a Comment